چرا کسی برای ما نذری نمی آورد؟

هنوز خیلی از آن سالها نمی گذرد که عده ای با ارزش ترین متاع وجودی یعنی جان خود را در کف دست گرفته و با خدای خود معامله کردند. شاید اگر خوب بنگریم هنوز تصاویر آنها در کیف پول  یا آویز خودرو هایمان به ما لبخند بزنند و در یادواره های شهدا یادی از آنها شود. آنها هم مثل ما زمینی بودند ولی آسمانی حساب و کتاب می کردند ؛ این شد که حتی در معامله با خدا نیز رو سفید و سربلند بیرون آمدند. اما چند صباحی است که دیگر همه چیز زمینی محاسبه و حساب و کتاب می شود حتی ارزش ها و پایبندی به ارزش ها!
امروز مردم در بذل محبت ، در پاسخ سلام و یا حتی برای یک لبخند زدن ساده هم دو دو تا چهار تا می کنند چه برسد در تقسیم گوشت قربانی یا یک کاسه حلیم نذری! کمک بلاعوض ، قرض ، انفاق ، گذشت و ... که خدایش بیامرزد. همه مان این جملات را بار ها و بار ها شنیده ایم. «طرف چه کاره س؟» ، «سرش به تنش می ارزه ؟» ،«میشه روش حساب کرد؟» ، «دو روز دیگه به درد ما می خوره؟» ،« چی به ما می ماسه؟» این جملات بیشتر زمانی به کار می آیند که میزان اعتبار افراد برایمان از انجام کاری که از دستمان بر می آید به مراتب مهمتر است. درواقع کمک به همنوع ، خدمت به خلق و حتی بذل و محبت هم به اندازه ای که برایمان سود داشته باشد ، ارزش پیدا می کند. وقتی مادیات اولویت اول ما شد ، اخلاقیات اینچنین کمرنگ یا بی رنگ می شوند. وقتی در سیل اخیر مازندران چکمه 6 هزار تومانی را به قیمت 20 هزار تومان به همسایه وامانده در سیل فروختیم و با افتخار گفتیم همه دارند می خوردند ما چرا نخوریم و آن را حق خودمان دانستیم ، دیگر نباید به جمله «بنی آدم اعضای یک دیگرند» بر روی سر در سازمان ملل افتخار کنیم و خود را انسان بنامیم. شاید اگر باز هم از این مثال ها بیاوریم به خیلی ها بربخورد ولی اگر این جمله خواجه عبدالله انصاری باورمان می شد که روزی مُقّدر هر کس ، از قبل تعیین شده و زمان و میزان آن تغییر نخواهد این قدر خودمان را عذاب نمی دادیم و به قول شاعر :
بیخودی پرسه زدیم صبحمان شب بشود ،  بیخودی حرص زدیم سهم مان کم نشود؛
ما خدا را با خود سر دعوا بردیم و قسم ها خوردیم ؛ ما به هم بد کردیم ما به هم بد گفتیم ؛ ما حقیقت ها را زیر پا له کردیم و چقدر حَظ بردیم که زرنگی کردیم ؛ روی هر حادثه ای حرفی از پول زدیم  از شما می پرسم ما که را گول زدیم؟!